Mensen moesten eens niet overal oorzaak in zien
Mensen zijn gebrekkig, en een van de redenen is dat men altijd overal maar een concrete oorzaak voor moet hebben. Je kan zien aan woorden als "geluk" dat we letterlijk niet zonder kunnen: een willekeurige kans die uitkomt zonder echte verklaring, dat schrijven we toe aan geluk. Want waarom is die kans uitgekomen? Tja, geen idee, dus... geluk?
Een andere vorm van deze bias doet zich voor in een soort internationale balanstheorie. Indië heeft er een naam voor: karma. Maar de rest van de wereld gelooft er volgens mij stiekem ook in, want mensen vinden het bijvoorbeeld lastig te accepteren wanneer er iets slechts gebeurt bij een goed persoon. "Hoe kon Jan's huis nou affikken! Hij was altijd zo actief in de soepkeuken!". Dat zeggen ze dan alsof er een soort hogere macht hoort te zijn die alles in balans houdt. Helaas, die is er niet. En als-ie er toch wel is, dan levert-ie verdomd slecht werk. Een huisbrand, tsunami, aardbeving, verkeersongeluk geeft geen fuck om haar slachtoffers. Heeft niet eens een concept van haar slachtoffers. Het is en gebeurt gewoon.
Slechte dingen gebeuren bij goede mensen, en goede dingen bij slechte mensen. En soms gebeurt iets gewoon, desondanks de kans, want zo'n kans is alleen nuttig als gemiddelde wanneer je de gebeurtenis wilt herhalen. Bevrijd jezelf en je gedachten van het oorzak-gevolg. Je kan je nog zo heilig gedragen, het maakt je nog niet veilig. Sure, de mensen om je heen zullen je goed behandelen, maar zij zijn maar een deel van het geheel. De meest meedogenloze mensen staan aan de top en regeren de wereld, omdat zij niet wachten op hun "welverdiende portie goed", maar het gewoon grijpen.
Carpe diem.