Bank

"Is dat die €32 wel waard?" Vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Ze had haar nieuwe kleren aan, en een make-upje op. Hij was gekleed. Keek even voor zich uit. Aarzelde.

"Ja."

"Maar de winkel is vlakbij! Nog geen 5 minuten!"

"Ik weet niet. Ik heb er de puf gewoon niet voor. Weet je hoe veel moeite het me zou kosten?"

Terwijl hij het uitlegde zakte zijn hand, met daarin zijn telefoon, met daarop thuisbezorgd, met daarin een bevestigingsscherm met daarop een bedrag van €32,78.

"... Het fietsen is het moeilijkste nog niet. Maar ik zie er niet uit. Dan moet ik me eerst klaar maken. En als ik daar ben is het druk, dan zet ik mijn fiets neer terwijl een paar straatjongens me een beetje aanstaren. Moet ik een verplicht karretje pakken en in de rij staan. Terwijl ik in de rij sta herhaal ik in mijn hoofd wat ik tegen die arme caissière ga zeggen, die driftig een doosje cornflakes probeert te scannen maar hij wil maar niet aanslaan."

Haar gezicht stelde een ongemakkelijke vraag, die ze corrigeerde naar een droog glimlachje. Maar er bekroop haar een gevoel van ongemak, bezorgdheid.

"Maar je kan toch niet altijd... Het is toch veel te duur gewoon? Voor elke avond? Dat kan niet uit toch?"

Het schermpje begon zich te vervelen, en dimde z'n helderheid.

"Ja, maar nu ben jij hier," - hij forceerde een lachje - "ik kan je moeilijk droog brood aanbieden toch?"

Hij verschoof zijn rug ietwat. De zachte bank was de afgelopen tijd zijn belangrijkste bondgenoot geweest in de oorlog tegen de zwaartekracht; het trouwe meubel heeft menigeen nederlaag voorkomen.

"Ja oké, maar wat zou je dan gegeten hebben als ik er niet was?"

Hij kijkt naar z'n tenen. De klok voert gestaag zijn tikkende taak uit. Buiten ruist de wind rustig door wat bladeren.

"Nja... Soms eet ik ook gewoon niets." (Bij de buren knalt er een vogel tegen het raam.) "Dan sla ik maaltijden over. Dat is dan op zo'n moment gewoon... makkelijker. Snap je?"

Buiten schemert de zon zijn laatste stralen voor de dag, en begint de maan met het ontbijt.

"Nee, niet echt."

De vogel vliegt, ietwat beduusd, weer weg.

"Het kost gewoon allemaal zo veel moeite. En iedere dag weer opnieuw. Bedenken wat je gaat eten, de boodschappen halen, en vaak moet je dat ook nog op elkaar afstemmen en met wat je nog in huis hebt, en dan moet je het koken, duurt ook weer een half uur, eten, afruimen en je bent voor je het weet toch weer een uur of twee kwijt."

"Ja nou, zo werkt het toch gewoon?"

"Ik werk van 9 tot 5! Ik moet opstaan om 7 uur om de trein te halen en als ik klaar ben met werk moet ik de trein weer terug, waar ik niet eens kan zitten! Al die mensen, al die blikken, al die geluiden, als ik eenmaal op het station ben kan ik niet eens meer nadenken en dan moet ik nog naar huis fietsen en koken ook!"

"Ja, net als iedereen! Dat is normaal!"

Het schermpje gaf het op, en ging uit.

2021-09-10 in verhalen