Illuminati
Ik twijfel nog kort, maar besluit het spoor op te lopen. Zin heeft het toch niet meer. Ik denk terug aan de tijd dat Mark er nog was. Mark Haskjadaf, gekke grappenmaker. Ondanks de kille lucht en het feit dat ik niet lang meer te leven heb, moest ik lachen om die gedachte.
Tja, “goede oude tijd”, dat was het zeker. Snap ik dat gezegde ook eens.
“Mark, Mark, moet je horen! Ik ben door de Illuminati uitgekozen als rekruut. Ze zeiden dat ik een ook een vriend mee mocht nemen!
“Wa… wat? Illuminati, wat is dat? Was dat niet die theeclub met een driehoek als logo?”
“Gast, ben je gek! Illuminati, dat is die elite die in staat is tot de waanzinnigste dingen! Zorg nou maar dat je het niet verknalt, ik heb van de anderen gehoord dat ze je te gekke beloningen kunnen regelen!”
“Oké, oké, ik zal het een poging geven.”
Zorgen dat je het niet verknalt, daar zat het hem nou in. Dat was Mark op den duur niet gelukt, daarom ben ik nu ook hier, op dit spoor. Ik weet het nog precies, het punt waarop het misging. Weet je, soms wou ik dat je zo’n “UNDO” knop had die je ook in programma’s op de computer tegenkomt.
“Gast nee! Wat doe je Mark! Wat zeiden ze nou! Geen sporen achterlaten!”
Er klinkt gerommel en gemurmel boven.
“Oh, geweldig Sam, door jouw kuikenmeidengegil zijn ze wakker. Laat me nou toch eens mijn gang gaan, ik weet zeker dat ik op het goede spoor zat. Nu moeten we dat beest wéér achterna! Waarom doe ik dit überhaupt, zodat die stomme, driehoekige theeclub…”
Tijd om zijn zin af te maken kreeg hij niet, omdat er ineens politie in de kamer stond.
RENNEN! Shit, Sam, rennen! Ren dan verdomme!”
Hij kon zich nog herinneren hoe het gesprek met de baas ging. Ze zaten in het hoofdkantoor, te wachten op hun straf. Ze wisten dat de Illuminati geen politie kon gebruiken, en ook geen gefaalde opdrachten.
Hij zat in een rood met zwarte puntige bureaustoel met de rug naar ons toe. Toen we de deur dicht deden, draaide hij zich langzaam om zoals dat in de films gebeurd. “Zo zo zo, als dat Mark Haskjadaf en Sam Delano niet zijn. Kunnen jullie me mooi even vertellen wat jullie in godsnaam bezielde toen jullie die peperdure camera met een rat eronder lieten ontsnappen!”
“Nou, het ging niet expres. Ik had dat beest bijna en toen moest Sam zo nodig gaan gillen!”
“Maar hij had wel gelijk, jij begon met de herrie, en je hebt al een waarschuwing. Mensen zoals jij kunnen we niet gebruiken in de Illuminati, Mark. Sam, jij krijgt een waarschuwing. Laten we het daar op houden, oké?”
“Ja baas, natuurlijk.”
“Mooi, dan ga jij nu nieuwe rekruten zoeken, aangezien Mark zal worden geëxecuteerd.”
“Wat, jullie gaan me vermoorden? Kunnen jullie me ook niet gewoon de deur uit zetten?”
“Te riskant, jij weet al te veel. Beveiliging, schakel hem uit!” hij klapte twee keer in zijn handen en twee menselijke tanks kwamen uit de schaduw naar voren.
“Nee, het is een vergissing! Ik zweer het! Nee, laat me leven, toe!” probeerde Mark zich nog te redden, maar het was al te laat. De deuren gingen met een harde metallische klap dicht en de baas draaide zich naar mij. “Zo, ga dan nu maar. Beter kom je terug met een goede vangst, anders eindig je misschien wel net zoals hij. Je hebt een week, dan kom je terug met minstens die mensen!”
Sterke manschappen, dat zou ik hem zeker brengen! Hij moest eens weten, ha! Ik had drie kamikaze terroristen uitgezocht en ze keiharde cash aangeboden, dat werkt altijd wel. De nieuwe rekruten waren vast de KNALLER. Weer moest hij lachen ondanks de sfeer op het spoor. In de verte achter zich hoorde hij een gigantische knal. Ha, lekker voor dat kakhoofd van een baas. Hij hoorde de spoorbomen gaan en hij zag de trein al aankomen. “VOOR MARK HASKJADAF!!!” Schreeuwde ik met al mijn kracht mijn longen voor de laatste keer leeg.
Onbekende datum in verhalen