Exurbia

Samen speelden ze Exurbia: het was perfect. Pratend en lachend via Skype hoorde hij haar stem, haar lach, haar perfecte intonatie van de woorden. Hij liet haar vol trots zijn base zien: een gigantisch barok paleis, omringd door een indrukwekkend muurwerk van meerdere kilometers. Er hingen wit-op-rode vlaggen uit die hij zelf had ontworpen. Ze verkenden de gangen en hij liet haar de belangrijkste kamers zien. Het paleis had er gigantisch veel, om alle dienaars te huisvesten en schatten te waarborgen. "Ik ben zo terug, ik moet even naar de WC." zei hij, zonder te weten dat deze woorden een ramp zouden ontsluiten. Terwijl hij zijn blaas aan het legen was, liet zij haar character naar de schatkamer rennen, en de eerste de beste schatten roven. Ze rende terug en logde uit. "Sorry, ik moest afsluiten van mijn moeder."

Een hels, verwrongen geluid drong op onnatuurlijke wijze zijn wereld binnen. De getallen 07 en 00 knipperden op hem af: het weekend was afgelopen, en heel even werd hij suïcidaal van de gedachte weer naar school te moeten, totdat hij zich bedacht dat hij daar Maike weer zou zien. Maike. Nee, ochtendroutine. Hij overwoog te douchen: hij had gisteren nog gedoucht, dus het was niet strikt noodzakelijk. Aan de andere kant wilde hij altijd zijn beste kant aan Maike laten zien. Maike. Lieve Maike. Maike naast hem op het strand, bij zonsondergang. Maike die naast hem op de bank, tegen hem op gekropen, een film aan het kijken is, haar lichaam rustend tegen het zijne. Maike die hem aankeek en langzaam dichterbij kwam met haar gezicht, haar prachtige ogen warm glinsterend in het koud flikkerende licht van de tv. Gister nog, had het even geleken alsof ze hem aankeek. Had hij verlangen gezien in haar gezicht? Keek ze überhaupt wel naar hem? Het had toch echt zo geleken… OCHTENDROUTINE! 7:10. Dan maar niet douchen dus. Hij stond op en keek even naar zijn computer. Als hij snel was, had hij misschien nog even tijd om Exurbia te spelen. Hij hoopte haar op een dag tegen te komen in het spel. Zou ze onder de indruk zijn? Hij zat, volgens de officiële statistieken, immers in de top-20 meest succesvolle spelers.

Hij at zijn cornflakes in eenzaamheid: hij was de enige die wakker was, zijn ouders sliepen nog en zijn zus was op excursie naar Berlijn. Hij was niet jaloers op haar; tijdens een excursie kon je immers geen Exurbia spelen.

Op school aangekomen, stopte hij zijn jas in zijn kluisje. Hij kon vanuit een ooghoek zien hoe Maike hetzelfde deed, waardoor hij zich vreemd genoeg verbonden voelde met haar. Een stem verstoorde zijn gedachtes: "Yo'rthur!". Hij versmolt de "o" in "yo" en de "A" in "Arthur" zodanig verlept, dat het klonk alsof hij "yoghurt" probeerde te zeggen, maar belemmerd werd door een beroerte. Het was zijn vriend, Wouter: hij speelde ook Exurbia. Na een discussie over de meest effectieve in-game strategie voor de drakenquest brak het eerste uur aan: Frans. Toen Arthur het lokaal binnenliep, zag hij tot zijn verschrikking dat de boel in een toetsopstelling stond. Zijn gedachten gingen razen. «Het zou toch niet?». Iedereen ging zitten, maar niemand pakte zijn boeken. De docent, meneer Gerritsen, deelde inderdaad een toets uit. Het was weer gebeurd. Voor de derde keer nu, had SOMtoday hem gefaald. Nergens had gestaan dat hij een toets had die dag. Lag het aan SOM, die te lui was om het weer te geven, of aan de docent, die te lui was om het erin te zetten? Toen bedacht hij zijn redding. Hij was vergeten zijn telefoon in het bakje te doen, en nu ging hij daar misbruik van maken. Hij zat achterin (schuin-achter Maike), net uit het zicht van de leraar, die door zijn laptop afgeleid was. Reikend naar zijn telefoon gleed zijn hand zijn broekzak in. Voorzichtig haalde hij het apparaat tevoorschijn en toetste hij zijn code in. Hij opende Google Chrome. Er stond nog een tabblad open met een Exurbia gameplay filmpje, die meteen af begon te spelen, met geluid en al. «KLEP DICHT, STOM APPARAAT!» Koortsachtig, teleporterend bijna, bracht hij zijn vingers naar de volumeknop en drukte hij het zielige dingetje zowat kapot. Zijn klasgenoten keken verstoord, ietwat verward zelfs, zijn kant op. Vluchtig inspecteerde hij de verschrokken Gerritsen, wie lichtelijk geïrriteerd opperde dat het tijdens de toets gewoon stil moest zijn hoor, terwijl hij verward de geluidsbron probeerde te achterhalen, wat hij al snel opgaf voor zijn laptop. «Shit, dat was veel te close!» dacht Arthur, terwijl hij de woorden "Mer", "Natation" en "Fille" opzocht. Hij moest bij het intypen van de woorden weer denken aan Maike bij het strand, maar hij wist niet waarom, totdat hij de vertalingen las. Hij zorgde dat hij ten minste een aantal antwoorden op de toets fout had: als hij een tien had, zou het opvallen.

Na Frans hadden ze Nederlands. Dit was zijn favoriete les: hij had tijdens het maken van de klasopstelling een plekje naast Maike weten te bemachtigen. Terwijl de docent, meneer Thijmen, het had over literatuur, draaide Maike ineens naar hem toe. "Lol, zat je nou de antwoorden op te zoeken op je telefoon?" vroeg ze, met een geïnteresseerde lach op haar gezicht die Arthur deed blozen. "Hehe, ja." opperde hij zo nonchalant mogelijk. Hij haalde trots zijn telefoon tevoorschijn, alsof het een cruciaal bewijsstuk was in een moordzaak. Het scherm lichtte op en een Exurbia achtergrond maakte zichzelf kenbaar. "Hey, speel jij dat ook? We zouden eens samen moeten spelen!"

Hij zag dat ook zij nu bloosde.

2017-10-08 in verhalen