Vrienden met Vrouwen
Het wordt vaak wel eens gezegd dat mannen en vrouwen nooit echt platonische vrienden kunnen zijn. Soms wordt dit dan regelmatig weerlegd met "en biseksuele mensen dan, kunnen die dan met helemaal niemand nooit niet geen vrienden zijn?". Ik besloot eens op mijn eigen, mannelijke ervaringen te reflecteren.
Het is me overkomen dat ik verliefd was op een vriendin, en het is me ook overkomen dat een vriendin verliefd was op mij. In het eerste geval was het ongelooflijk frustrerend, en na een tijdje werd de kwelling die ik in mijn hart voelde te sterk om vrienden te kunnen blijven. Je snapt het wel als je ooit flink verliefd bent geweest. In het tweede geval voelde ik medelijden en was ik altijd op mijn hoede dat ik geen "verkeerde" signalen stuurde. Dit was belastend, maar niet zodanig dat de vriendschap moest stoppen. In beide gevallen was de vriendschap veel minder solide dan mijn gemiddelde vriendschap met een man.
Als er geen gevoelens in het spel zijn, is het een stuk simpeler. Ik maak onderscheid tussen vriendinnen in een relatie en vriendinnen die single zijn. De gepartnerde vriendinnen splits ik weer op in 2 groepen. De ene groep is voorzichtig en afstandelijk, en dus geen echte vriend. Het zou kunnen dat dit een manifestatie is van iets anders, en dat het meer over hun partner zegt, maar dat verandert mijn uiteindelijke ervaring natuurlijk niet, en daar gaat dit artikel over. Dan nog de groep die het veel te vaak over haar partner heeft of hem/haar elke andere zin noemt. Gaap!
De single vriendinnen splits ik ook op in 2. Bij de ene groep is het altijd een beetje vaag, is er aantrekking? Wat vind ik van haar? Wat vind zij van mij? En het is duidelijk aan te voelen dat zij dat ook heeft. Beide zijn jullie je acuut bewust van het op de loer liggende "gevaar" van verliefdheid, want stel je eens voor. Het is een spanning die, alhoewel hij soms leuk of interessant is, de vriendschap in een totaal andere categorie plaatst dan de typische vriendschap met een man.
Tot slot de laatste en fijnste groep, waar het voor beide partijen absoluut helder is dat het puur platonisch is, omdat we het beide zo ervaren en dat van elkaar weten en aanvoelen. Gek genoeg is dit de groep waarin onder andere mijn exen nu horen: het feit dat we het romantisch hebben geprobeerd, maar blijkbaar niet bij elkaar pasten, zorgt ervoor dat er geen enkele romantische spanning is.
Maar ook de groep van exen is niet zonder onweer. Je hebt jaloerse partners, die als een zwaard van Damocles boven de vriendschap hangen, en op elk moment voor ons kunnen besluiten dat ze onze vriendschap toch liever niet hebben. Dan heb je natuurlijk geen weerwoord, en is de vriendschap zo foetsie. De vriendschap is dus high reward omdat je elkaar al zo goed kent en begrijpt, en daardoor meteen in de "beste vriend" categorie zit, maar ook high risk vanwege het hoge risico op- en nihile defensie tegen die plotse Damoclesiaanse destructie, zoals ik heb geleerd toen dat zwaard een keer een hap uit mij nam.
In mijn algemene ervaring zijn vrouwen ook terughoudender dan mannen. Ik heb een (nu kennis) in de categorie "gepartnerd-afstandelijk", waar ik het eerst heel goed mee kon vinden. Haar communicatie degradeerde echter en nu reageert ze soms totaal niet als ik iets stuur. Toch wil ze in het echt buddy-buddy doen, en dan weet ze ook ineens weer (voor een dag of 2) hoe chatten werkt. Ja sorry, maar zulke dingen maak ik simpelweg gewoon niet mee met mannen.
Als ik mijn ervaringen dan zo bij langs ga, dan zijn vriendschappen met vrouwen gemiddeld minder diep, en met meer risico, dan vriendschappen met mannen. De diepe vriendschappen gaan echter soms dieper dan die met mannen, waar lol maken vaker centraal staat. Ik vind het wel erg jammer dat vrouwelijke vriendschappen zo fragiel lijken te zijn, maar wat ik er aan kan doen is me niet helemaal helder. En ik heb medelijden met biseksuele mensen. Jezus wat een gedoe.
2023-07-09 in blog #leven #review #filosofie